Szedł powoli za nimi. Może i miał rany opatrzone, ale nadal ********ły bólem. Po przejściu paru metrów przystanął i oparł się o ścianę. Oddychał ciężko, tłumiąc ból

-Diolch yn fawr... - Tylko tyle mógł powiedzieć

//Dziękuję

//Mówi się "bo tak"//

Ten szybko spostrzegając się, że jej nie ma zawrócił i
- Mabh, skup się, tędy! - syknął i już zniknął za ścianą budynku.
Tak oto dotarli przed wrota w miłej atmosferze, stali przed tym wielkim budynkiem.

Zza uliczki wyszła młoda elfka w białej sukni, włosy miała spięte w brązowy kok - a ten kolor włosów był rzadko widywany u elfów.
Na ramieniu miała zatknięty tropikalnie fioletowy kwiat, który podkreślał jej pomarańczowe oczy. Podeszła do Elrosa i zaczęła:
-Maent yn anfon i mi helpu chi ...- powiedziała ciepłym głosem, z bólem oglądając jego ledwo zaskrzepłe rany

//przysłali mnie, bym ci pomogła...//

-Na, dim o gwbl ... - uśmiechnęła się -Rwyf fel arfer yn hoffi i ddod i adnabod y cleifion ychydig yn agosach i'r ysbyty, ond yr wyf yn meddwl y byddaf yn cymhwyso dulliau anghonfensiynol - dodała i delikatnie dotknęła palcem czoła Elrosa, wyszeptała coś pod nosem, a rany po prostu... Załaskotały, zaswędziały i zniknęły.
Elfka natomiast omdlała i zbladła nieco

/Nie, skądże... /Zazwyczaj lubię poznawać się z pacjentami nieco bliżej w szpitalu, ale chyba zastosuję metody niekonwencjonalne//

Ta powoli wstała i odgarnęła kosmyk z twarzy, nieco zmęczona i jakby bladsza, ale wciąż przytomna. Kiwnęła głową w geście "nie ma za co" i odeszła gdzieś do tłumu.